Triumfy - 1956; 1957; 1958; 1959; 1960; 1966; 1998; 2000; 2002
Finały - 1962; 1964; 1981
Inne Trofea:
Finały - 1962; 1964; 1981
Inne Trofea:
Puchar Interkontynentalny
Triumfy - 1960; 1998; 2003
Finały - 1966; 2000
Finały - 1966; 2000
Puchar UEFA
Triumfy - 1985; 1986
Puchar Zdobywców Pucharów
Finały - 1971; 1983
Superpuchar Europy
Triumfy - 2002
Finały - 1998; 2000
Finały - 1998; 2000
Liga hiszpańska
Triumfy - 1932; 1933; 1954; 1955; 1957; 1958; 1961; 1962; 1963; 1964; 1965; 1967; 1968; 1969; 1972; 1975; 1976; 1978; 1979; 1980; 1986; 1987; 1988; 1989; 1990; 1995; 1997; 2001; 2003; 2007; 2008
II miejsce - 1929; 1934; 1935; 1936; 1942; 1945; 1950; 1960; 1966; 1981; 1983; 1984; 1992; 1993; 1999; 2005; 2006; 2009
II miejsce - 1929; 1934; 1935; 1936; 1942; 1945; 1950; 1960; 1966; 1981; 1983; 1984; 1992; 1993; 1999; 2005; 2006; 2009
Puchar Króla
Triumfy - 1905; 1906; 1907; 1908; 1917; 1934; 1936; 1946; 1947; 1962; 1970; 1974; 1975; 1980; 1982; 1989; 1993
Finały - 1903; 1916; 1918; 1924; 1929; 1930; 1933; 1940; 1943; 1958; 1960; 1961; 1965; 1968; 1979; 1983; 1990; 2002; 2004
Finały - 1903; 1916; 1918; 1924; 1929; 1930; 1933; 1940; 1943; 1958; 1960; 1961; 1965; 1968; 1979; 1983; 1990; 2002; 2004
Superpuchar Hiszpanii
Triumfy - 1988; 1989; 1990; 1993; 1997; 2001; 2003
Finały - 1982; 1995; 2007
Finały - 1982; 1995; 2007
Puchar Ligi
Triumfy - 1985
Wybitni piłkarze :
| Lata | Nazwisko | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2004 - 2005- | Michael Owen | |||||||||||||||||||||
| 2003 - 2007- | David Beckham | |||||||||||||||||||||
| 2002 - 2006- | Ronaldo | |||||||||||||||||||||
| 2001 - 2006- | Zinedine Zidane | |||||||||||||||||||||
| 2000 - 2003- | Claude Makélélé | |||||||||||||||||||||
| 2000 - 2005- | Luis Figo | |||||||||||||||||||||
| 1999 - 2009- | Míchel Salgado | |||||||||||||||||||||
| 1999 - 2007- | Iván Helguera | |||||||||||||||||||||
| 1999 - 2003- | Steve McManaman | |||||||||||||||||||||
| 1997 - 2005- | Fernando Morientes | |||||||||||||||||||||
| 1996 - 1999- | Davor Šuker | |||||||||||||||||||||
| 1996 - 2007- | Roberto Carlos | |||||||||||||||||||||
| 1996 - 1999- | Predrag Mijatović | |||||||||||||||||||||
| 1994 - 1996- | Michael Laudrup | |||||||||||||||||||||
| 1994 - 2000- | Fernando Redondo | |||||||||||||||||||||
| 1992 - 1996- | Ivan Zamorano | |||||||||||||||||||||
| 1989 - 2003- | Fernando Hierro | |||||||||||||||||||||
| 1988 - 1990- | Bernd Schuster | |||||||||||||||||||||
| 1985 - 1992- | Hugo Sanchez | |||||||||||||||||||||
| 1984 - 1995- | Emilio Butragueno | |||||||||||||||||||||
| 1984 - 1987- | Jorge Valdano | |||||||||||||||||||||
| 1983 - 2001- | Manuel Sanchís | |||||||||||||||||||||
| 1977 - 1987- | Juanito | |||||||||||||||||||||
| 1974 - 1989- | Jose Antonio Camacho | |||||||||||||||||||||
| 1973 - 1976- | Günter Netzer | |||||||||||||||||||||
| 1973 - 1984- | Vicente del Bosque | |||||||||||||||||||||
| 1971 - 1988- | Santillana | |||||||||||||||||||||
| 1964 - 1980- | Pirri | |||||||||||||||||||||
| 1958 - 1966- | Ferenc Puskás | |||||||||||||||||||||
| 1957 - 1966- | José Emilio Santamaría | |||||||||||||||||||||
| 1956 - 1959- | Raymond Kopa | |||||||||||||||||||||
| 1953 - 1971- | Gento | |||||||||||||||||||||
| 1953 - 1964- | Alfredo di Stefano | |||||||||||||||||||||
| 1931 - 1941- | Jacinto Quincoces | |||||||||||||||||||||
| 1930 - 1937- | Ricardo Zamora | |||||||||||||||||||||
| 1912 - 1927- | Santiago Bernabéu |
Oto ich sylwetki:
Kiedy latem 1972 roku parze mieszkających we Francji emigrantów z Algierii, Smailowi i Malice, rodził się syn, któremu na pierwsze imię dali „Piękno Wiary", nie przypuszczali zapewne, kim ich latorośl stanie się w przyszłości. Ale może jednak przypuszczali, skoro na drugie imię dla syna wybrali „Stający się większym".
Zinedine Yazid Zidane stał się Większym, większym od wszystkich współczesnych mu piłkarzy.
Przyszły najwybitniejszy futbolista przełomu tysiącleci dorastał w jednej z najbiedniejszych części Marsylii, dzielnicy Castellane, skupisku emigrantów z północnej Afryki. Nie było ono dzieciństwo łatwe – pieniędzy brakowało, a niebezpieczeństwo czyhało na każdym kroku. Z tego właśnie powodu Zinedine ćwiczył judo.
Mając osiem lat, trafił do klubu US Saint Henry, w barwach którego po raz pierwszy zetknął się z wielkim futbolem, podczas meczu Francja – Portugalia (jako… podawacz piłek). Następnym etapem kariery było Septemes Sports Olympiques, a potem już AS Cannes.
W 1992 roku poznał przyszłą żonę, hiszpańską tancerkę Veronique. Mimo początkowych obaw, kulturowe i religijne różnice (Zinedine jest muzułmaninem, Veronique – katoliczką) nie przeszkodziły tym dwojgu w stworzeniu zgodnej i szczęśliwej rodziny. Obecnie para ma czwórkę synów, Enzo, Lucę, Theo i Elyaza. Także w 1992 roku Cannes opuszcza pierwszą ligę, a Zidane za 3 miliony franków przechodzi do Girondins Bordeaux.
Dwa lata później fenomenalnie debiutuje w reprezentacji narodowej. 17 lipca 1994 roku w zremisowanym 2:2 meczu z Czechami wchodzi na boisko w 63 minucie przy stanie 0:2 i był autorem kontaktowego i wyrównującego gola.
W barwach Żyrondystów wiedzie mu się nienajgorzej (awans do finału Pucharu UEFA 1996, gdzie Girondins przegrywają z Bayernem), ale kiepsko jak na klasę samego Zidane`a. Tę zaś najwyżej cenią sobie działacze turyńskiego Juventusu i jeszcze w 1996 roku, za sumę 4 milionów dolarów, Zidane staje się piłkarzem Starej Damy, w barwach której wyrasta na prawdziwego rozgrywającego. Na rozgrzewkę prowadzi Juve do triumfu w meczach o Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny. Zwycięstwo w tym drugim meczu ma dla niego dodatkową, symboliczną wartość, gdyż pokonane wtedy River Plate trenuje wielki idol Zidane`a, Enzo Francescoli, po którym imię otrzymał pierworodny syn Zinedine`a.
W 1997 i 1998 roku Juve i Zizou triumfują w Serie A, a koledzy Francuza z drużyny żartują, iż ich taktyka to PAZ – Palla A Zidane (piłka do Zidane`a), gdyż w każdej ciężkiej sytuacji wystarcza podać do niego, a on już wie, co zrobić.
Geniusz Zizou sprawdza się w walkach o Scudetto, ale nie daje rady w finałowych meczach Ligi Mistrzów. W odniesieniu do meczu z 1997 roku, gdy Stara Dama przegrywa z Borussią, możemy mówić „niestety się nie sprawdził". W odniesieniu o finału z następnego sezonu mówić powinniśmy „na szczęście", gdyż w 1998 roku finałowym rywalem Juventusu jest Real Madryt. Królewscy wygrywają ten mecz 1:0 po trafieniu Mijatovicia. Mimo tego rok 1998 Zinedine z pewnością wspomina wspaniale. Na rozgrywanych tego roku we Francji Mistrzostwach Świata na początku wprawdzie dostaje czerwoną kartkę, a później prezentuje zaledwie część swej wielkiej klasy, ale w Wielkim Finale, zdobywając dwie piękne bramki, pewnie prowadzi Tricolores do Mistrzostwa Świata. Dzięki temu zostaje wybrany najlepszym piłkarzem według FIFA, a także dostaje prestiżową Złotą Piłkę przyznawaną przez magazyn France Football.
Od tej chwili gra w Juventusie jeszcze 3 lata bez klubowych sukcesów. Okres ten osładza mu reprezentacja, z którą na boiskach Belgii i Holandii zdobywa mistrzostwo Europy, wcześniej dając swej drużynie awans do finału, wykorzystując (kontrowersyjny) rzut karny w dogrywce półfinału z Portugalią. Oprócz tego sukcesu zespołowego Zizou zostaje po raz drugi wybrany najlepszym piłkarzem globu przez FIFA.
Przez cały 2001 rok musi podobno wysłuchiwać coraz częstszych narzekań tęskniącej za ojczyzną. żony Gdy latem owego roku do narzekań małżonki dołączają namowy Florentino Péreza, marzącego o ściągnięciu kolejnego cracka, Francuz ulega i za oszałamiającą do dziś sumę 66 milionów dolarów staje się piłkarzem Realu Madryt.
Pierwszy sezon w królewskich barwach daje mu to, czego nie dały lata gry w Juve – triumf w Lidze Mistrzów, okraszony pięknym golem w równie pięknym finałowym meczu przeciwko Bayerowi Leverkusen. Następne w kolekcji pojawiają się kolejne triumfy w Superpucharze Europy i Pucharze Interkontynentalnym. Dla odmiany, Mistrzostwa Świata 2002 były dla Francji katastrofą, bo tak chyba trzeba określić brak awansu z grupy.
Ostatnie lata w Madrycie są dla Zizou ciężkie. Z klubem – tylko triumf w Primera División 2003, z drużyną narodową nieudane występy na Euro 2004 i zakończenie reprezentacyjnej kariery. Daje się namówić na powrót, by pomóc Francji w walce o awans do Mistrzostw Świata a następnie o Puchar Świata. Na turniej do Niemiec Trójkolorowi oczywiście kwalifikują się, ale już między Renem a Odrą długo idzie im co najwyżej przeciętnie - do ostatnich chwil waży się ich awans do 1/8 finału. W tamtych dniach Zidane ma już za sobą piękną klubową karierę, którą zakończył jako wicemistrz Hiszpanii. W ostatnim meczu w barwach Los Merengues zdobył co prawda gola, ale Madryt przegrał z Sevillą 3:4 na własnym boisku.
Ostatnim w ogóle meczem Zidane`a był finał Mistrzostw Świata. Co sie wtedy działo, pamięta chyba każdy. Pasjonujący mecz z Włochami, piękny gol Zizou z rzutu karnego i czerwona kartka za uderzenie głową w pierś Marco Materazziego. Zidane`owi nie było dane dokończyć ostatniego spotkania w życiu.
Kawaler (Chevalier) Legii Honorowej ostatecznie odszedł na sportową emeryturę. Trochę szkoda, że zdrowie nie dopisało mu tak jak Maldiniemu czy Cafú i nie pozwoliło pograć na wysokim poziomie kilka lat dłużej, ale też dobrze, że nie chciał dorobić kilku dodatkowych milionów rozmienianiem sławy i umiejętności na drobne w tym rejonie świata, gdzie więcej jest ropy niż wody. Jakąkolwiek wybierze sobie przyszłość, zawsze, nawet jeśli zostanie trenerem i poprowadzi swoje drużyny do największych zaszczytów w futbolowym świecie, pamiętany będzie przede wszystkim jako wybitny piłkarz, gracz, który na dobrą sprawę miał w historii piłki nożnej swoją własną erę, erę być może ostatniego wybitnego rozgrywającego, będącego wzorem piłkarskiego wirtuoza na boisku i wzorem człowieka poza nim. Miał chwile słabości i nieopamiętania, skazy na pięknym sportowym wizerunku? Miał, a jakże, był bowiem człowiekiem, a nie bogiem. I tym piękniejsze jest to, co osiągnął. Jako zwykły człowiek, zwykły syn zwykłych emigrantów, dotarł na szczyty niedostępne dzieciom najmożniejszych tego świata.
Nasuwa się taka mała refleksja, że gdyby rodzice Zizou znali przyszłość syna już w chwili jego narodzin, być może na drugie imię daliby mu nie Yazid a ciut trafniejsze Akmal – Doskonał
Zinedine Zidane (2001 - 2006)
Kiedy latem 1972 roku parze mieszkających we Francji emigrantów z Algierii, Smailowi i Malice, rodził się syn, któremu na pierwsze imię dali „Piękno Wiary", nie przypuszczali zapewne, kim ich latorośl stanie się w przyszłości. Ale może jednak przypuszczali, skoro na drugie imię dla syna wybrali „Stający się większym".Zinedine Yazid Zidane stał się Większym, większym od wszystkich współczesnych mu piłkarzy.
Przyszły najwybitniejszy futbolista przełomu tysiącleci dorastał w jednej z najbiedniejszych części Marsylii, dzielnicy Castellane, skupisku emigrantów z północnej Afryki. Nie było ono dzieciństwo łatwe – pieniędzy brakowało, a niebezpieczeństwo czyhało na każdym kroku. Z tego właśnie powodu Zinedine ćwiczył judo.
Mając osiem lat, trafił do klubu US Saint Henry, w barwach którego po raz pierwszy zetknął się z wielkim futbolem, podczas meczu Francja – Portugalia (jako… podawacz piłek). Następnym etapem kariery było Septemes Sports Olympiques, a potem już AS Cannes.
W 1992 roku poznał przyszłą żonę, hiszpańską tancerkę Veronique. Mimo początkowych obaw, kulturowe i religijne różnice (Zinedine jest muzułmaninem, Veronique – katoliczką) nie przeszkodziły tym dwojgu w stworzeniu zgodnej i szczęśliwej rodziny. Obecnie para ma czwórkę synów, Enzo, Lucę, Theo i Elyaza. Także w 1992 roku Cannes opuszcza pierwszą ligę, a Zidane za 3 miliony franków przechodzi do Girondins Bordeaux.
Dwa lata później fenomenalnie debiutuje w reprezentacji narodowej. 17 lipca 1994 roku w zremisowanym 2:2 meczu z Czechami wchodzi na boisko w 63 minucie przy stanie 0:2 i był autorem kontaktowego i wyrównującego gola.
W barwach Żyrondystów wiedzie mu się nienajgorzej (awans do finału Pucharu UEFA 1996, gdzie Girondins przegrywają z Bayernem), ale kiepsko jak na klasę samego Zidane`a. Tę zaś najwyżej cenią sobie działacze turyńskiego Juventusu i jeszcze w 1996 roku, za sumę 4 milionów dolarów, Zidane staje się piłkarzem Starej Damy, w barwach której wyrasta na prawdziwego rozgrywającego. Na rozgrzewkę prowadzi Juve do triumfu w meczach o Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny. Zwycięstwo w tym drugim meczu ma dla niego dodatkową, symboliczną wartość, gdyż pokonane wtedy River Plate trenuje wielki idol Zidane`a, Enzo Francescoli, po którym imię otrzymał pierworodny syn Zinedine`a.
W 1997 i 1998 roku Juve i Zizou triumfują w Serie A, a koledzy Francuza z drużyny żartują, iż ich taktyka to PAZ – Palla A Zidane (piłka do Zidane`a), gdyż w każdej ciężkiej sytuacji wystarcza podać do niego, a on już wie, co zrobić.
Geniusz Zizou sprawdza się w walkach o Scudetto, ale nie daje rady w finałowych meczach Ligi Mistrzów. W odniesieniu do meczu z 1997 roku, gdy Stara Dama przegrywa z Borussią, możemy mówić „niestety się nie sprawdził". W odniesieniu o finału z następnego sezonu mówić powinniśmy „na szczęście", gdyż w 1998 roku finałowym rywalem Juventusu jest Real Madryt. Królewscy wygrywają ten mecz 1:0 po trafieniu Mijatovicia. Mimo tego rok 1998 Zinedine z pewnością wspomina wspaniale. Na rozgrywanych tego roku we Francji Mistrzostwach Świata na początku wprawdzie dostaje czerwoną kartkę, a później prezentuje zaledwie część swej wielkiej klasy, ale w Wielkim Finale, zdobywając dwie piękne bramki, pewnie prowadzi Tricolores do Mistrzostwa Świata. Dzięki temu zostaje wybrany najlepszym piłkarzem według FIFA, a także dostaje prestiżową Złotą Piłkę przyznawaną przez magazyn France Football.Od tej chwili gra w Juventusie jeszcze 3 lata bez klubowych sukcesów. Okres ten osładza mu reprezentacja, z którą na boiskach Belgii i Holandii zdobywa mistrzostwo Europy, wcześniej dając swej drużynie awans do finału, wykorzystując (kontrowersyjny) rzut karny w dogrywce półfinału z Portugalią. Oprócz tego sukcesu zespołowego Zizou zostaje po raz drugi wybrany najlepszym piłkarzem globu przez FIFA.
Przez cały 2001 rok musi podobno wysłuchiwać coraz częstszych narzekań tęskniącej za ojczyzną. żony Gdy latem owego roku do narzekań małżonki dołączają namowy Florentino Péreza, marzącego o ściągnięciu kolejnego cracka, Francuz ulega i za oszałamiającą do dziś sumę 66 milionów dolarów staje się piłkarzem Realu Madryt.
Pierwszy sezon w królewskich barwach daje mu to, czego nie dały lata gry w Juve – triumf w Lidze Mistrzów, okraszony pięknym golem w równie pięknym finałowym meczu przeciwko Bayerowi Leverkusen. Następne w kolekcji pojawiają się kolejne triumfy w Superpucharze Europy i Pucharze Interkontynentalnym. Dla odmiany, Mistrzostwa Świata 2002 były dla Francji katastrofą, bo tak chyba trzeba określić brak awansu z grupy.
Ostatnie lata w Madrycie są dla Zizou ciężkie. Z klubem – tylko triumf w Primera División 2003, z drużyną narodową nieudane występy na Euro 2004 i zakończenie reprezentacyjnej kariery. Daje się namówić na powrót, by pomóc Francji w walce o awans do Mistrzostw Świata a następnie o Puchar Świata. Na turniej do Niemiec Trójkolorowi oczywiście kwalifikują się, ale już między Renem a Odrą długo idzie im co najwyżej przeciętnie - do ostatnich chwil waży się ich awans do 1/8 finału. W tamtych dniach Zidane ma już za sobą piękną klubową karierę, którą zakończył jako wicemistrz Hiszpanii. W ostatnim meczu w barwach Los Merengues zdobył co prawda gola, ale Madryt przegrał z Sevillą 3:4 na własnym boisku.
Ostatnim w ogóle meczem Zidane`a był finał Mistrzostw Świata. Co sie wtedy działo, pamięta chyba każdy. Pasjonujący mecz z Włochami, piękny gol Zizou z rzutu karnego i czerwona kartka za uderzenie głową w pierś Marco Materazziego. Zidane`owi nie było dane dokończyć ostatniego spotkania w życiu.
Kawaler (Chevalier) Legii Honorowej ostatecznie odszedł na sportową emeryturę. Trochę szkoda, że zdrowie nie dopisało mu tak jak Maldiniemu czy Cafú i nie pozwoliło pograć na wysokim poziomie kilka lat dłużej, ale też dobrze, że nie chciał dorobić kilku dodatkowych milionów rozmienianiem sławy i umiejętności na drobne w tym rejonie świata, gdzie więcej jest ropy niż wody. Jakąkolwiek wybierze sobie przyszłość, zawsze, nawet jeśli zostanie trenerem i poprowadzi swoje drużyny do największych zaszczytów w futbolowym świecie, pamiętany będzie przede wszystkim jako wybitny piłkarz, gracz, który na dobrą sprawę miał w historii piłki nożnej swoją własną erę, erę być może ostatniego wybitnego rozgrywającego, będącego wzorem piłkarskiego wirtuoza na boisku i wzorem człowieka poza nim. Miał chwile słabości i nieopamiętania, skazy na pięknym sportowym wizerunku? Miał, a jakże, był bowiem człowiekiem, a nie bogiem. I tym piękniejsze jest to, co osiągnął. Jako zwykły człowiek, zwykły syn zwykłych emigrantów, dotarł na szczyty niedostępne dzieciom najmożniejszych tego świata.Nasuwa się taka mała refleksja, że gdyby rodzice Zizou znali przyszłość syna już w chwili jego narodzin, być może na drugie imię daliby mu nie Yazid a ciut trafniejsze Akmal – Doskonał
Wielokrotny reprezentant Hiszpanii (w latach 2003–2006 kapitan). W wieku 15 lat przeszedł do Realu Madryt i od tego czasu, aż do sezonu 2009/2010, związany był tylko z tym klubem. Od 28 lipca 2010 roku został zawodnikiem niemieckiego Schalke 04 Gelsenkirchen. Jest rekordzistą w liczbie strzelonych bramek dla Realu Madryt – 319. W całej profesjonalnej karierze w piłce klubowej i reprezentacyjnej rozegrał 876 spotkań i zdobył 377 bramek. W reprezentacji U - 23 która brała udział na Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku w Atalancie rozegrał 4 spotkania i strzelił 2 gole.
Żoną Raúla od 1999 roku jest modelka Mamen Sanz (ur. 23 czerwca 1976 roku), z którą ma czterech synów: Jorgego (ur. 25 lutego 2000 roku), którego imię pochodzi od Jorge Valdano, Hugona (20 listopada 2002 roku), od Hugona Sáncheza, bliźniaków Héctora i Mattea (ur. 17 listopada 2005 roku), od Héctora Riala i Lothara Matthäusa, oraz córkę Maríę (4 grudnia 2009 roku).
Raúl urodził się w San Cristobal de Los Ángeles, przedmieściach Madrytu. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał jako zawodnik lokalnej drużyny San Cristobal de Los Angeles Madryt. Młodzian okazał się utalentowany, więc w wieku 13 lat został zapisany przez ojca do szkółki piłkarskiej Atlético Madryt. Spędził tam dwa lata, zostając m.in. Mistrzem Hiszpanii U-15. W 1992 roku, ówczesny prezydent Atlético, Jesus Gil postanowił rozwiązać drużyny młodzieżowe, by zaoszczędzić w ten sposób klubowe pieniądze.
Pozostawiony bez drużyny, dla której mógłby grać, Raúl wstąpił w szeregi drugiego wielkiego klubu ze stolicy, Realu. Sukcesy przyszły szybko – sezon 1994/1995 rozpoczął jako zawodnik Real Madryt C. W 7 pierwszych meczach trzeciej drużyny strzelił 13 bramek, co zaowocowało włączeniem utalentowanego nastolatka do składu pierwszej drużyny przez trenera Jorge Valdano. W wieku 17 lat i 4 miesięcy Raúl stał się najmłodszym piłkarzem, który kiedykolwiek założył koszulkę Realu. Grał w ataku obok Emilio Butragueño, jego osobistego idola i wkrótce stał się sensacją, którą żyła cała piłkarska Hiszpania. W swoim pierwszym sezonie strzelił 9 bramek w 28 meczach, a Real został Mistrzem Hiszpanii. W październiku 1996 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu przeciwko Czechom.
Raúl od sezonu 1994/1995, przez 15 lat, aż do sezonu 2009/2010 grał w pierwszym składzie Realu Madryt, stanowiąc o jego sile ofensywnej i walnie przyczynił się do zdobycia przez Real Madryt ostatnich dziewięciu tytułów – sześciu Mistrzostw Hiszpanii ( 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008 ) oraz trzech Pucharów Ligi Mistrzów, strzelając m.in. bardzo ważne gole w finałach Ligi Mistrzów, w 2000 roku Valencii oraz w 2002 Bayerowi Leverkusen. Po zakończeniu kariery przez Fernando Hierro został kapitanem reprezentacji oraz Realu. Raúl w Primera Division rozegrał 542 spotkania w których strzelił 228 bramek (stan na 24.04.2010). W Lidze Mistrzów zagrał w 135 spotkań i strzelił w nich 66 bramek, jest najlepszym strzelcem w historii tych rozgrywek,a także rekordzistą pod względem występów. Lata 2004–2006 były dla Raula ciężkie. Musiał uznać wyższość Barcelony, która zdobyła mistrzostwo, a także uznać wyższość innych napastników. Ten okres był niejako kryzysem Raula, który nie mógł przez długi okres czasu pokonać bramkarzy przeciwników. Od 2007 roku, Raul przeżywa drugą młodość. W sezonie 2007/2008 w 48 meczach strzelił 23 gole, w sezonie 2008/2009 w 47 spotkaniach na listę strzelców wpisał się 24 razy. Raul jest coraz bliższy poprawienia rekordu Zarry pod względem liczby bramek w La Liga, ma ich na koncie jedną więcej niż Alfredo di Stéfano, 228. legendarny Telmo Zarra o 23 więcej, 251. Przed Raulem w tym zestawieniu jest jeszcze Hugo Sánchez zdobywca 234 bramek.
Dla Realu Madryt we wszystkich oficjalnych rozgrywkach Raul Gonzalez zdobył 320 bramek, bijąc rekord Alfredo di Stefano (307).
26 lipca 2010 odszedł z Realu Madryt[1], a 28 lipca podpisał dwuletni kontrakt z niemieckim Schalke 04 Gelsenkirchen[2]. Swój debiut rozegrał w meczu o superpuchar Niemiec, przeciwko Bayernowi Monachium.
Statystiki:
| Klub | Sezon | Primera División | Puchar Hiszpanii | Liga Mistrzów | Łącznie | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | ||
| Real Madryt | 1994/1995 | 28 | 9 | 2 | 1 | 0 | 0 | 30 | 10 |
| 1995/1996 | 40 | 19 | 2 | 0 | 8 | 6 | 50 | 25 | |
| 1996/1997 | 42 | 21 | 5 | 1 | 0 | 0 | 47 | 22 | |
| 1997/1998 | 35 | 10 | 1 | 0 | 12 | 2 | 48 | 12 | |
| 1998/1999 | 37 | 25 | 2 | 0 | 8 | 3 | 47 | 28 | |
| 1999/2000 | 34 | 17 | 4 | 0 | 16 | 10 | 54 | 27 | |
| 2000/2001 | 36 | 24 | 0 | 0 | 12 | 7 | 48 | 31 | |
| 2001/2002 | 35 | 14 | 6 | 6 | 13 | 6 | 54 | 26 | |
| 2002/2003 | 31 | 16 | 2 | 0 | 12 | 9 | 45 | 25 | |
| 2003/2004 | 35 | 11 | 7 | 6 | 9 | 2 | 51 | 19 | |
| 2004/2005 | 32 | 9 | 1 | 0 | 10 | 4 | 43 | 13 | |
| 2005/2006 | 27 | 5 | 0 | 0 | 6 | 2 | 33 | 7 | |
| 2006/2007 | 34 | 7 | 1 | 0 | 7 | 5 | 42 | 12 | |
| 2007/2008 | 37 | 18 | 1 | 0 | 8 | 5 | 46 | 23 | |
| 2008/2009 | 37 | 18 | 1 | 3 | 7 | 3 | 45 | 24 | |
| 2009/2010 | 30 | 5 | 2 | 0 | 7 | 2 | 39 | 7 | |
| Łącznie | 550 | 228 | 37 | 17 | 135 | 66 | 722+19 | 311+9 | |
| Klub | Sezon | 1. Bundesliga | Puchar Niemiec | Liga Mistrzów | Łącznie | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | ||
| Schalke 04 | 2010/2011 | 23 | 10 | 2 | 0 | 7 | 3 | 32 | 13 |
| Łącznie | 23 | 10 | 2 | 0 | 7 | 3 | 32+1 | 13 | |
- Primera Division: 550 spotkań, 228 bramek
- Puchar Króla: 37 spotkań, 17 bramek
- Superpuchar Hiszpanii: 12 spotkań, 7 bramek
- Bundesliga:23 spotkania, 10 bramek
- Puchar Niemiec: 2 spotkanie, 0 bramek
- Superpuchar Niemiec: 1 spotkanie, 0 bramek
- Liga Mistrzów: 142 spotkania, 69 bramek
- Superpuchar Europy: 3 spotkania, 1 bramka
- Puchar Interkontynentalny: 4 spotkania, 1 bramka
- Razem: 774 spotkania, 333 bramki
Real Madryt
- Mistrzostwo Hiszpanii: 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008
- Superpuchar Hiszpanii: 1997, 2001, 2003, 2008
- Liga Mistrzów: 1998, 2000, 2002
- Superpuchar Europy: 2002
- Puchar Interkontynentalny: 1998, 2002
Reprezentacja [edytuj]
- 1/8 finału Mistrzostw Świata 2006
- ćwierćfinał Mistrzostw Europy 2000
- Mistrzostwo Europy U-21 1996
- 1/4 finału Mistrzostw Świata 2002
Indywidualnie [edytuj]
- Król strzelców Primera División: 1999, 2001
- Rekordzista pod względem liczby bramek w reprezentacji Hiszpanii
- Rekordzista pod względem liczby bramek w Lidze Mistrzów
- Rekordzista pod względem liczby występów w Lidze Mistrzów
- Rekordzista pod względem liczby bramek we wszystkich europejskich pucharach
- Rekordzista pod względem liczby bramek w Realu Madryt
- Drugi piłkarz świata 2001 roku według France Football
- Trzeci piłkarz świata 2001 roku według FIFA
- Zdobywca brązowego buta w 1999 i 2001 roku
- Król strzelców Ligi Mistrzów: 1999/2000 (wraz z nim królem strzelców zostali Rivaldo i Mário Jardel, po 10 goli) i 2000/2001 (7 goli)
- Najlepszy napastnik Ligi Mistrzów: 1999/2000, 2000/2001, 2001/2002
- Zdobywca Premio Don Balón, dla Najlepszego Hiszpańskiego piłkarza Primera División: 1996/97, 1998/99, 1999/00, 2000/01, 2001/02
- Zdobywca Trofeum Alfredo Di Stéfano: 2008
Raul to piłkiarz który zagrał najwięcej meczy w Realu a także strzelił najwięcej bramek, a także najwiecej spotkań jako kapitan.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz